۲۶ خرداد ۱۴۰۳

کار عمیق اجازه نمی‌دهد بیشتر این‌جا بنویسم.

چندتا میخک کمرنگ از دسته گل مانده که از پایداری و ماندگاری‌شان ممنونم.

رواداری‌ام بیشتر و حرف زدنم کمتر شده، تغییراتی که دوست‌شان دارم.

خدا همیشه خیلی بیشتر از حقم به من بخشیده، این روزها بیشتر... الهی شکر.

فکرم باید هنوز هم به جاهای بهتری برود،

من از خاطراتم فرار نمی‌کنم.

خاطراتم بستر یک رودخانۀ پرآب و زنده‌اند که قایقم را به پیش می‌برند.

توی جیب‌هایم ترسیدگی‌هایم را پنهان کرده‌ام، ستارۀ دلاوری کوچکی به سینه‌ام چسبانده‌ام.

یادم هست که فرصت زیاد نیست.

یادم می‌ماند.